«Φέτος το Ισραήλ γιορτάζει μια σειρά από επιτεύγματα που έχουν σίγουρα ξεπεράσει τις προσδοκίες ακόμη και των πιο οραματιστών από τους ιδρυτές του. Είναι ένα από τα πιο ισχυρά μικρά κράτη στην ιστορία. Έχει δαμάσει μια άγονη έρημο και έχει καλωσορίσει 1,25 εκατομμύρια μετανάστες. Οι ίδιοι οι Ισραηλινοί πάλεψαν, αγωνίστηκαν, θυσιάστηκαν για να πραγματοποιήσουν το μεγαλύτερο επίτευγμα όλων, να διαμορφώσουν μια νέα κοινωνία στην οποία η περηφάνια και η αυτοπεποίθηση έχουν αντικαταστήσει την απελπισία που προκάλεσαν πολύχρονα δεινά και διώξεις».
Έτσι είχε περιγράψει το Ισραήλ το περιοδικό Life με την ευκαιρία των 25ων γενεθλίων του, τον Μάιο του 1973. Σ’ ένα ειδικό τεύχος 92 σελίδων – «Το Πνεύμα του Ισραήλ» - το περιοδικό εγκωμίαζε το Εβραϊκό κράτος ως φωτισμένο, σθεναρά δημοκρατικό και μοντέρνο, μια χώρα «εκπληκτικών επιτευγμάτων» που τόλμησε «να ονειρευτεί το όνειρο και να κάνει αυτό το όνειρο να βγει αληθινό».
Το περιοδικό Life αφηγήθηκε την ιστορία της γέννησης του Ισραήλ από τη Βίβλο μέχρι το Ολοκαύτωμα και τη μάχη για την ανεξαρτησία. «Οι αιμοδιψείς απειλές των Αράβων», έγραψαν οι συντάκτες, «δίνουν μια θανάσιμη σοβαρότητα στον όρκο: Ποτέ Ξανά». Τέσσερις σελίδες έδιναν ντοκουμέντα για τις «Αραβικές τρομοκρατικές επιθέσεις» και τρεις παράγραφοι για τη Δυτική Όχθη επαινούσαν τους Ισραηλινούς διοικούντες για τον σεβασμό των «Αράβων ηγετών κοινοτήτων» και την πρόσληψη «δεκάδων χιλιάδων Αράβων». Η λέξη «Παλαιστίνιος» μόλις που εμφανιζόταν.
Υπήρχε μια πανοραμική απεικόνιση της Ιερουσαλήμ που περιγραφόταν ως «το επίκεντρο των Εβραϊκών προσευχών για 2.000 χρόνια» και ο πυρήνας των νέων Εβραϊκών συνοικιών. Το Life επεσήμαινε ότι στα, προ του 1967, σύνορά του, το Ισραήλ ήταν «ένα μικρό, ξερό, δύσκολα υπερασπίσιμο κομμάτι γης». Η φωτογραφία στο πρωτοσέλιδο της έκδοσης έδειχνε έναν πατέρα να αγκαλιάζει τη γεννημένη στο Ισραήλ κόρη του σ’ έναν πρώιμο «οικισμό», μια μαρτυρία για το αναφαίρετο δικαίωμα του Ισραήλ στη γη.
Υπάρχει μετριοπαθές περιοδικό που θα περιέγραφε έτσι σήμερα το Εβραϊκό κράτος κατά τη διάρκεια της εβδομάδας των 64 γενεθλίων του;
Απίθανο. Αντίθετα, οι αναγνώστες θα μάθαιναν για την ακατανίκητη στρατιωτική δύναμη του Ισραήλ, τη βίαιη συμπεριφορά του στον πόλεμο και τις διαβρωμένες δημοκρατικές του αξίες - καθώς και τα δεινά των Παλαιστινίων σε συνδυασμό με την Ισραηλινή αδιαλλαξία. Οι φωτογραφίες δεν θα έδειχναν χαλαρούς φοιτητές και πρωτοποριακούς καλλιτέχνες, αλλά στρατιώτες στα σημεία ελέγχου και θρησκευτικούς εξτρεμιστές.
Γιατί έχει εκφυλιστεί η εικόνα του Ισραήλ; Στο κάτω-κάτω, το σημερινό Ισραήλ είναι πιο δημοκρατικό και περισσότερο δεσμευμένο στην ειρήνη παρ’ όλες τις απειλές που αντιμετωπίζει.
Ορισμένοι ισχυρίζονται ότι το Ισραήλ είναι σήμερα μια δύναμη της Μέσης Ανατολής που απειλεί τους γείτονές του κι ότι συντηρητικοί μετανάστες και εξτρεμιστές έχουν σπρώξει το Ισραήλ προς τα δεξιά. Πιο επιβλαβείς, υποστηρίζουν, είναι οι Ισραηλινές πολιτικές όσον αφορά στα εδάφη που κατέλαβε η χώρα στον Πόλεμο των Έξι Ημερών του 1967, στην ειρηνευτική διαδικασία και τους Παλαιστίνιους, καθώς και στην ανέγερση οικισμών.
Το Ισραήλ μπορεί να μοιάζει με τον Γολιάθ σε σχέση με τους Παλαιστίνιους, αλλά, σε περιφερειακό επίπεδο, είναι ο Δαβίδ. Η Γάζα φιλοξενεί 10.000 ρουκέτες, πολλές από τις οποίες μπορούν να πλήξουν το Τελ Αβίβ, ενώ η Hezbollah στον Λίβανο διαθέτει 50.000 πυραύλους, που θέτουν εντός εμβέλειας ολόκληρο το Ισραήλ. Σε όλη τη Μέση Ανατολή, χώρες με τεράστια οπλοστάσια βρίσκονται σε αναταραχή. Και το Ιράν, που υπόσχεται τακτικά να σβήσει το Ισραήλ απο τον χάρτη, αναπτύσσει πυρηνικά όπλα. Το Ισραήλ παραμένει το μοναδικό κράτος στον κόσμο που απειλείται με αφανισμό.
Είτε στον Λίβανο είτε στη Δυτική Όχθη και τη Γάζα, το Ισραήλ έχει ενεργήσει αμυνόμενο στα όσα έχει υποφέρει από χιλιάδες ρουκέτες και επιθέσεις αυτοκτονίας εναντίον των αμάχων μας. Λίγες χώρες έχουν πολεμήσει για τόσο ξεκάθαρο λόγο, ακόμη λιγότερες έχουν επιδείξει τέτοια αυτοσυγκράτηση και καμία δεν έχει να παρουσιάσει μικρότερη αναλογία θανάτων πολιτών-μαχητών. Το Ισραήλ αποχώρησε από τον Λίβανο και τη Γάζα για να προωθήσει την ειρήνη και το μόνο που έλαβε σε αντάλλαγμα ήταν πόλεμος.
Ενώ το 1973 οι Ισραηλινοί έβλεπαν τη δημιουργία ενός Παλαιστινιακού κράτους ως θανάσιμη απειλή, είναι πλέον η επίσημη πολιτική της Ισραηλινής κυβέρνησης. Κάποτε κυριαρχούσαν στο Ισραήλ Εβραίοι άνδρες Ευρωπαϊκής προέλευσης αλλά σήμερα οι Σεφαραδίτες Εβραίοι, οι Άραβες και οι γυναίκες διακρίνονται σε κάθε τομέα της κοινωνίας. Πρόκειται για μια χώρα όπου το Ανώτατο Δικαστήριο καταδίκασε έναν πρώην Πρόεδρο για σεξουαλικά αδικήματα, έχοντας στη σύνθεσή του δύο γυναίκες και έναν Άραβα. Είναι η μόνη χώρα της Μέσης Ανατολής μ’ έναν αυξανόμενο Χριστιανικό πληθυσμό. Ακόμη και μπροστά σε τρομερές πιέσεις ασφάλειας, το Ισραήλ δεν έχει γνωρίσει ποτέ ούτε δευτερόλεπτο μη δημοκρατικής κυριαρχίας.
Το 1967, το Ισραήλ προσφέρθηκε να ανταλλάξει κατακτηθέντα εδάφη με ειρηνευτικές συνθήκες με την Αίγυπτο και τη Συρία. Τα Αραβικά κράτη αρνήθηκαν. Το Ισραήλ εκκένωσε αργότερα το Σινά, μια περιοχή 3,5 φορές το μέγεθός του με αντάλλαγμα την ειρήνη με την Αίγυπτο και παραχώρησε γη και υδάτινους πόρους για την ειρήνη με την Ιορδανία.
Το 1993, το Ισραήλ αναγνώρισε τον Παλαιστινιακό λαό που ήταν αγνοημένος από το περιοδικό Life, καθώς και την Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (PLO), τον δράστη εκείνων των «Αραβικών τρομοκρατικών επιθέσεων». Το Ισραήλ διευκόλυνε τη δημιουργία μιας Παλαιστινιακής Αρχής στη Δυτική Όχθη και τη Γάζα και εξόπλισε τις δυνάμεις ασφαλείας της. Δύο φορές, το 2000 και το 2008, το Ισραήλ πρόσφερε στους Παλαιστινίους ένα κράτος στη Γάζα, το σύνολο σχεδόν της Δυτικής Όχθης και την Ανατολική Ιερουσαλήμ. Και στις δύο περιπτώσεις, οι Παλαιστίνιοι αρνήθηκαν. Παραδόξως, παρά τα εγκώμια της Παλαιστινιακής Αρχής για την τρομοκρατία, μια ισχυρή πλειοψηφία Ισραηλινών υποστηρίζει ακόμα τη λύση των δύο κρατών.
Το Ισραήλ έχει χτίσει οικισμούς (μερικούς πριν από το 1973) κι έχει απομακρύνει κάποιους για την προώθηση της ειρήνης, συμπεριλαμβανομένων των 7.000 εποίκων που προϋπέθετε η συνθήκη με την Αίγυπτο. Οι Παλαιστίνιοι έχουν αποκρούσει τις ειρηνευτικές προτάσεις του Ισραήλ, όχι λόγω των οικισμών (που οι περισσότεροι θα παραμείνουν έτσι κι αλλιώς στο Ισραήλ και που αντιπροσωπεύουν λιγότερο από το 2% της Δυτικής Όχθης), αλλά επειδή απορρίπτουν το Εβραϊκό κράτος. Όταν το Ισραήλ εκκένωσε όλους τους οικισμούς στη Γάζα, συμπεριλαμβανομένων των 9.000 κατοίκων τους, το αποτέλεσμα ήταν ένα τρομοκρατικό κρατίδιο διοικούμενο από τη Hamas, μια οργάνωση αφιερωμένη στη δολοφονία Εβραίων σε όλο τον κόσμο.
Παρόλα αυτά, οι Ισραηλινές κυβερνήσεις έχουν παραχωρήσει μεγάλες περιοχές στην Παλαιστινιακή Αρχή και μεγάλη ευθύνη για την ασφάλεια στην Παλαιστινιακή αστυνομία. Ο Πρωθυπουργός Benjamin Netanyahu έχει απομακρύνει εκατοντάδες σημεία ελέγχου, έχει χαλαρώσει τον χερσαίο αποκλεισμό της Λωρίδας της Γάζας κι έχει ενώσει τη φωνή του μ’ εκείνη του Προέδρου Obama ζητώντας την επανάληψη των απευθείας ειρηνευτικών συνομιλιών χωρίς προϋποθέσεις. Απευθυνόμενος στο Κογκρέσο, ο Netanyahu παρατήρησε ότι η συγκρότηση ενός Παλαιστινιακού κράτους θ’ αφήσει κάποιους οικισμούς πέρα από τα σύνορα του Ισραήλ και ότι «με δημιουργικότητα και καλή θέληση μπορεί να βρεθεί μία λύση» για την Ιερουσαλήμ.
Με δεδομένα όλα αυτά, γιατί οι αντι-Ισραηλινοί λίβελοι που κάποτε αποδίδονταν σε ομάδες μίσους έχουν γίνει στηρίγματα των ΜΜΕ; Πώς μπορούμε να εξηγήσουμε τον ισχυρισμό ότι ένα ύπουλο «Ισραηλινό Λόμπι» αγοράζει ψήφους στο Κογκρέσο ή ότι το Ισραήλ καταπιέζει τους Χριστιανούς; Γιατί η στάση του Ισραήλ αναφορικά με τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων απορρίπτεται ως καμουφλάζ για διακρίσεις σε βάρος άλλων;
Η απάντηση βρίσκεται στη συστηματική απονομιμοποίηση του Εβραϊκού κράτους. Έχοντας αποτύχει να καταστρέψουν το Ισραήλ με συμβατικά όπλα και τρομοκρατία, οι εχθροί του Ισραήλ έχουν καταφύγει σε μια πιο διακριτική και πιο σκοτεινή τακτική που εμποδίζει το Ισραήλ να υπερασπιστεί τον εαυτό του, ακόμα και να δικαιολογήσει την ύπαρξή του.
Ξεκίνησε το 1974 με την ομιλία του Προέδρου της PLO Yasser Arafat στα Ηνωμένα Έθνη, που απέσπασε ενθουσιώδεις επευφημίες για την εξίσωση του Σιωνισμού με το ρατσισμό, μια άποψη που η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ προσυπόγραψε την επόμενη χρονιά. Κέρδισε αξιοπιστία στις πανεπιστημιουπόλεις κολλεγίων μέσω αντι-Ισραηλινών μαθημάτων και «Εβδομάδων Ισραηλινών Απαρτχάιντ». Άνθισε μέσα από μποϊκοτάζ Ισραηλινών ακαδημαϊκών, καλλιτεχνών και αθλητών καθώς και το εμπάργκο Ισραηλινών προϊόντων. Διαιωνίστηκε από δημοσιογράφους που δημοσίευαν παραποιημένες φωτογραφίες και ψευδείς παλαιστινιακές αφηγήσεις για ισραηλινές σφαγές.
Το Ισραήλ πρέπει να αντιμετωπίσει τους οξυμένους κινδύνους της απονομιμοποίησης, όπως έκανε στο παρελθόν με στρατούς και βομβαρδιστικά αεροπλάνα. Μαζί με τον εορτασμό της τεχνολογίας μας, της πρωτοποριακής επιστήμης και της ιατρικής, θα πρέπει να σταθούμε στα γεγονότα του παρελθόντος μας. «Το Πνεύμα του Ισραήλ» δεν έχει ελαττωθεί από το 1973, αντίθετα, έχει ανθίσει. Το κράτος, που κάποτε εγκωμίασε το περιοδικό Life, σφύζει περισσότερο από ζωή σήμερα.
Έτσι είχε περιγράψει το Ισραήλ το περιοδικό Life με την ευκαιρία των 25ων γενεθλίων του, τον Μάιο του 1973. Σ’ ένα ειδικό τεύχος 92 σελίδων – «Το Πνεύμα του Ισραήλ» - το περιοδικό εγκωμίαζε το Εβραϊκό κράτος ως φωτισμένο, σθεναρά δημοκρατικό και μοντέρνο, μια χώρα «εκπληκτικών επιτευγμάτων» που τόλμησε «να ονειρευτεί το όνειρο και να κάνει αυτό το όνειρο να βγει αληθινό».
Το περιοδικό Life αφηγήθηκε την ιστορία της γέννησης του Ισραήλ από τη Βίβλο μέχρι το Ολοκαύτωμα και τη μάχη για την ανεξαρτησία. «Οι αιμοδιψείς απειλές των Αράβων», έγραψαν οι συντάκτες, «δίνουν μια θανάσιμη σοβαρότητα στον όρκο: Ποτέ Ξανά». Τέσσερις σελίδες έδιναν ντοκουμέντα για τις «Αραβικές τρομοκρατικές επιθέσεις» και τρεις παράγραφοι για τη Δυτική Όχθη επαινούσαν τους Ισραηλινούς διοικούντες για τον σεβασμό των «Αράβων ηγετών κοινοτήτων» και την πρόσληψη «δεκάδων χιλιάδων Αράβων». Η λέξη «Παλαιστίνιος» μόλις που εμφανιζόταν.
Υπήρχε μια πανοραμική απεικόνιση της Ιερουσαλήμ που περιγραφόταν ως «το επίκεντρο των Εβραϊκών προσευχών για 2.000 χρόνια» και ο πυρήνας των νέων Εβραϊκών συνοικιών. Το Life επεσήμαινε ότι στα, προ του 1967, σύνορά του, το Ισραήλ ήταν «ένα μικρό, ξερό, δύσκολα υπερασπίσιμο κομμάτι γης». Η φωτογραφία στο πρωτοσέλιδο της έκδοσης έδειχνε έναν πατέρα να αγκαλιάζει τη γεννημένη στο Ισραήλ κόρη του σ’ έναν πρώιμο «οικισμό», μια μαρτυρία για το αναφαίρετο δικαίωμα του Ισραήλ στη γη.
Υπάρχει μετριοπαθές περιοδικό που θα περιέγραφε έτσι σήμερα το Εβραϊκό κράτος κατά τη διάρκεια της εβδομάδας των 64 γενεθλίων του;
Απίθανο. Αντίθετα, οι αναγνώστες θα μάθαιναν για την ακατανίκητη στρατιωτική δύναμη του Ισραήλ, τη βίαιη συμπεριφορά του στον πόλεμο και τις διαβρωμένες δημοκρατικές του αξίες - καθώς και τα δεινά των Παλαιστινίων σε συνδυασμό με την Ισραηλινή αδιαλλαξία. Οι φωτογραφίες δεν θα έδειχναν χαλαρούς φοιτητές και πρωτοποριακούς καλλιτέχνες, αλλά στρατιώτες στα σημεία ελέγχου και θρησκευτικούς εξτρεμιστές.
Γιατί έχει εκφυλιστεί η εικόνα του Ισραήλ; Στο κάτω-κάτω, το σημερινό Ισραήλ είναι πιο δημοκρατικό και περισσότερο δεσμευμένο στην ειρήνη παρ’ όλες τις απειλές που αντιμετωπίζει.
Ορισμένοι ισχυρίζονται ότι το Ισραήλ είναι σήμερα μια δύναμη της Μέσης Ανατολής που απειλεί τους γείτονές του κι ότι συντηρητικοί μετανάστες και εξτρεμιστές έχουν σπρώξει το Ισραήλ προς τα δεξιά. Πιο επιβλαβείς, υποστηρίζουν, είναι οι Ισραηλινές πολιτικές όσον αφορά στα εδάφη που κατέλαβε η χώρα στον Πόλεμο των Έξι Ημερών του 1967, στην ειρηνευτική διαδικασία και τους Παλαιστίνιους, καθώς και στην ανέγερση οικισμών.
Το Ισραήλ μπορεί να μοιάζει με τον Γολιάθ σε σχέση με τους Παλαιστίνιους, αλλά, σε περιφερειακό επίπεδο, είναι ο Δαβίδ. Η Γάζα φιλοξενεί 10.000 ρουκέτες, πολλές από τις οποίες μπορούν να πλήξουν το Τελ Αβίβ, ενώ η Hezbollah στον Λίβανο διαθέτει 50.000 πυραύλους, που θέτουν εντός εμβέλειας ολόκληρο το Ισραήλ. Σε όλη τη Μέση Ανατολή, χώρες με τεράστια οπλοστάσια βρίσκονται σε αναταραχή. Και το Ιράν, που υπόσχεται τακτικά να σβήσει το Ισραήλ απο τον χάρτη, αναπτύσσει πυρηνικά όπλα. Το Ισραήλ παραμένει το μοναδικό κράτος στον κόσμο που απειλείται με αφανισμό.
Είτε στον Λίβανο είτε στη Δυτική Όχθη και τη Γάζα, το Ισραήλ έχει ενεργήσει αμυνόμενο στα όσα έχει υποφέρει από χιλιάδες ρουκέτες και επιθέσεις αυτοκτονίας εναντίον των αμάχων μας. Λίγες χώρες έχουν πολεμήσει για τόσο ξεκάθαρο λόγο, ακόμη λιγότερες έχουν επιδείξει τέτοια αυτοσυγκράτηση και καμία δεν έχει να παρουσιάσει μικρότερη αναλογία θανάτων πολιτών-μαχητών. Το Ισραήλ αποχώρησε από τον Λίβανο και τη Γάζα για να προωθήσει την ειρήνη και το μόνο που έλαβε σε αντάλλαγμα ήταν πόλεμος.
Ενώ το 1973 οι Ισραηλινοί έβλεπαν τη δημιουργία ενός Παλαιστινιακού κράτους ως θανάσιμη απειλή, είναι πλέον η επίσημη πολιτική της Ισραηλινής κυβέρνησης. Κάποτε κυριαρχούσαν στο Ισραήλ Εβραίοι άνδρες Ευρωπαϊκής προέλευσης αλλά σήμερα οι Σεφαραδίτες Εβραίοι, οι Άραβες και οι γυναίκες διακρίνονται σε κάθε τομέα της κοινωνίας. Πρόκειται για μια χώρα όπου το Ανώτατο Δικαστήριο καταδίκασε έναν πρώην Πρόεδρο για σεξουαλικά αδικήματα, έχοντας στη σύνθεσή του δύο γυναίκες και έναν Άραβα. Είναι η μόνη χώρα της Μέσης Ανατολής μ’ έναν αυξανόμενο Χριστιανικό πληθυσμό. Ακόμη και μπροστά σε τρομερές πιέσεις ασφάλειας, το Ισραήλ δεν έχει γνωρίσει ποτέ ούτε δευτερόλεπτο μη δημοκρατικής κυριαρχίας.
Το 1967, το Ισραήλ προσφέρθηκε να ανταλλάξει κατακτηθέντα εδάφη με ειρηνευτικές συνθήκες με την Αίγυπτο και τη Συρία. Τα Αραβικά κράτη αρνήθηκαν. Το Ισραήλ εκκένωσε αργότερα το Σινά, μια περιοχή 3,5 φορές το μέγεθός του με αντάλλαγμα την ειρήνη με την Αίγυπτο και παραχώρησε γη και υδάτινους πόρους για την ειρήνη με την Ιορδανία.
Το 1993, το Ισραήλ αναγνώρισε τον Παλαιστινιακό λαό που ήταν αγνοημένος από το περιοδικό Life, καθώς και την Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (PLO), τον δράστη εκείνων των «Αραβικών τρομοκρατικών επιθέσεων». Το Ισραήλ διευκόλυνε τη δημιουργία μιας Παλαιστινιακής Αρχής στη Δυτική Όχθη και τη Γάζα και εξόπλισε τις δυνάμεις ασφαλείας της. Δύο φορές, το 2000 και το 2008, το Ισραήλ πρόσφερε στους Παλαιστινίους ένα κράτος στη Γάζα, το σύνολο σχεδόν της Δυτικής Όχθης και την Ανατολική Ιερουσαλήμ. Και στις δύο περιπτώσεις, οι Παλαιστίνιοι αρνήθηκαν. Παραδόξως, παρά τα εγκώμια της Παλαιστινιακής Αρχής για την τρομοκρατία, μια ισχυρή πλειοψηφία Ισραηλινών υποστηρίζει ακόμα τη λύση των δύο κρατών.
Το Ισραήλ έχει χτίσει οικισμούς (μερικούς πριν από το 1973) κι έχει απομακρύνει κάποιους για την προώθηση της ειρήνης, συμπεριλαμβανομένων των 7.000 εποίκων που προϋπέθετε η συνθήκη με την Αίγυπτο. Οι Παλαιστίνιοι έχουν αποκρούσει τις ειρηνευτικές προτάσεις του Ισραήλ, όχι λόγω των οικισμών (που οι περισσότεροι θα παραμείνουν έτσι κι αλλιώς στο Ισραήλ και που αντιπροσωπεύουν λιγότερο από το 2% της Δυτικής Όχθης), αλλά επειδή απορρίπτουν το Εβραϊκό κράτος. Όταν το Ισραήλ εκκένωσε όλους τους οικισμούς στη Γάζα, συμπεριλαμβανομένων των 9.000 κατοίκων τους, το αποτέλεσμα ήταν ένα τρομοκρατικό κρατίδιο διοικούμενο από τη Hamas, μια οργάνωση αφιερωμένη στη δολοφονία Εβραίων σε όλο τον κόσμο.
Παρόλα αυτά, οι Ισραηλινές κυβερνήσεις έχουν παραχωρήσει μεγάλες περιοχές στην Παλαιστινιακή Αρχή και μεγάλη ευθύνη για την ασφάλεια στην Παλαιστινιακή αστυνομία. Ο Πρωθυπουργός Benjamin Netanyahu έχει απομακρύνει εκατοντάδες σημεία ελέγχου, έχει χαλαρώσει τον χερσαίο αποκλεισμό της Λωρίδας της Γάζας κι έχει ενώσει τη φωνή του μ’ εκείνη του Προέδρου Obama ζητώντας την επανάληψη των απευθείας ειρηνευτικών συνομιλιών χωρίς προϋποθέσεις. Απευθυνόμενος στο Κογκρέσο, ο Netanyahu παρατήρησε ότι η συγκρότηση ενός Παλαιστινιακού κράτους θ’ αφήσει κάποιους οικισμούς πέρα από τα σύνορα του Ισραήλ και ότι «με δημιουργικότητα και καλή θέληση μπορεί να βρεθεί μία λύση» για την Ιερουσαλήμ.
Με δεδομένα όλα αυτά, γιατί οι αντι-Ισραηλινοί λίβελοι που κάποτε αποδίδονταν σε ομάδες μίσους έχουν γίνει στηρίγματα των ΜΜΕ; Πώς μπορούμε να εξηγήσουμε τον ισχυρισμό ότι ένα ύπουλο «Ισραηλινό Λόμπι» αγοράζει ψήφους στο Κογκρέσο ή ότι το Ισραήλ καταπιέζει τους Χριστιανούς; Γιατί η στάση του Ισραήλ αναφορικά με τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων απορρίπτεται ως καμουφλάζ για διακρίσεις σε βάρος άλλων;
Η απάντηση βρίσκεται στη συστηματική απονομιμοποίηση του Εβραϊκού κράτους. Έχοντας αποτύχει να καταστρέψουν το Ισραήλ με συμβατικά όπλα και τρομοκρατία, οι εχθροί του Ισραήλ έχουν καταφύγει σε μια πιο διακριτική και πιο σκοτεινή τακτική που εμποδίζει το Ισραήλ να υπερασπιστεί τον εαυτό του, ακόμα και να δικαιολογήσει την ύπαρξή του.
Ξεκίνησε το 1974 με την ομιλία του Προέδρου της PLO Yasser Arafat στα Ηνωμένα Έθνη, που απέσπασε ενθουσιώδεις επευφημίες για την εξίσωση του Σιωνισμού με το ρατσισμό, μια άποψη που η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ προσυπόγραψε την επόμενη χρονιά. Κέρδισε αξιοπιστία στις πανεπιστημιουπόλεις κολλεγίων μέσω αντι-Ισραηλινών μαθημάτων και «Εβδομάδων Ισραηλινών Απαρτχάιντ». Άνθισε μέσα από μποϊκοτάζ Ισραηλινών ακαδημαϊκών, καλλιτεχνών και αθλητών καθώς και το εμπάργκο Ισραηλινών προϊόντων. Διαιωνίστηκε από δημοσιογράφους που δημοσίευαν παραποιημένες φωτογραφίες και ψευδείς παλαιστινιακές αφηγήσεις για ισραηλινές σφαγές.
Το Ισραήλ πρέπει να αντιμετωπίσει τους οξυμένους κινδύνους της απονομιμοποίησης, όπως έκανε στο παρελθόν με στρατούς και βομβαρδιστικά αεροπλάνα. Μαζί με τον εορτασμό της τεχνολογίας μας, της πρωτοποριακής επιστήμης και της ιατρικής, θα πρέπει να σταθούμε στα γεγονότα του παρελθόντος μας. «Το Πνεύμα του Ισραήλ» δεν έχει ελαττωθεί από το 1973, αντίθετα, έχει ανθίσει. Το κράτος, που κάποτε εγκωμίασε το περιοδικό Life, σφύζει περισσότερο από ζωή σήμερα.
του MICHAEL OREN
πρεσβευτή του Ισραήλ στις Ηνωμένες Πολιτείες
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου